Artiest info
Website
Myspace
BLAUWE WOLK, ZOTTEGEM - 23/04/11

Afgaande op de songteksten in ‘Sometimes The Truth’ is jouw wereldbeeld niet al te rooskleurig: bv. ‘New City Blues’, ‘Lie To Be Loved’ en ‘Gringo Bring Me your Guns’. Is dat de vrucht van je eigen ervaring in de loop der jaren, dat leugen, bedrog en geweld de wereld regeren?

NB: Wel, het is zo, leugen en bedrog regeren over deze wereld. En het wordt gewoonweg geaccepteerd. We worden in deze wereld geboren en men vertelt ons leugens. Men vraagt ons in de kerstman te geloven, in goden en in presidenten e.z.v.. Niet altijd, maar gewoonlijk gaat het over dingen die corrupt zijn.
Kerstmis gaat niet over Jezus Christus, het gaat over geld. Ik geloof in spiritualiteit boven georganiseerde religie. Als je als kind aan zulke religie wordt onderworpen ontstaat een schuldgevoel als je dit concept van hel en paradijs wilt kwijtraken. Het is een negativiteit die je je hele leven meesleept.

Ook de titeltrack wijst op een soort spanningsveld: beter de waarheid verzwijgen en eerder faken dan je bedienen van een leugen?

NB: Weet je wat? Vaak stellen mensen vragen en verwachten van je het antwoord dat ze graag willen horen en niet de waarheid. Dat is het idee achter ‘Sometimes The Truth’. Als we elke dag en altijd de waarheid zouden horen, dan zouden we ons al lang van kant gemaakt hebben. We leren al vlug dat het makkelijker is een leugen te horen dan de waarheid onder ogen te zien. Leugens geloven om niet hard aan onszelf te moeten werken en te  weten komen wat we wel en niet kunnen doen als individu.

Het gebruik van jouw beeldtaal maakt alles bijzonder visueel. Jouw voorstelling van de hemel in ‘Holiday Inn In Heaven’ is bijzonder aantrekkelijk. Hoe groeit zo’n song qua inspiratie?

NB: Mensen hebben hun eigen voorstelling van het Hof van Eden. Sommige willen naar een paradijs bevolkt door mensen in witte kleedjes, rondfladderende engelen en daar god ontmoeten. Andere zijn tevreden als ze leuke tijden beleven. Dat was mijn inspiratie voor deze song. Als er een hemel is dan wil ik naar mijn paradijs. Ik denk dat iedereen een idee heeft wat het paradijs voor hem betekent, het kan alleen individueel zijn, anders heeft het geen betekenis.
Als iedereen naar de zelfde hemel zou gaan kan het toch niet het paradijs voor iedereen zijn, dat houdt toch geen steek. (algemene hilariteit tussen de aanwezigen)
Ik kan genieten van een een goed hotel, liefst met een leuke bar, waar ik mijn kamer niet moet opruimen en om 2 uur ’s nachts roomservice kan opbellen, dat is het paradijs voor mij. Ik ben opgegroeid in Texas en in North Carolina waar het snikheet was. Toen was mijn voorstelling van het paradijs op aarde voetpaden uitgerust met airconditioning.

Jouw verblijven en passages in Amerika en Frankrijk bezorgden je ook vele vrienden. Zowel Popa Chubby als Nico Wayne Toussaint lijken me veel meer dan zomaar medemuzikanten op jouw albums. Hoe vond je hen op jouw weg?

NB: Popa Chubby ken ik al lang, we ontmoetten elkaar voor het eerst in New York City in 1990. We speelden daar samen op  jamsessions en traden in dezelfde clubs op. Tot opnames kwam het enkele jaren later. Ik was op tournee in Europa, we zagen elkaar in Zwitserland op het Sierre Blues Festival en hij zei toen: “Hey laat ons samen een plaat maken.” Ik antwoordde: “Zeg dat niet tenzij je het echt meent.” Hij meent gewoonlijk wat hij zegt en we hebben het geregeld.
Het was een groot plezier voor mij in Frankrijk Nico Wayne Toussaint en Fred Chapellier te leren kennen – Nico speelde bij de Blues Conspiracy en Fred bij Nina Van Horn, we zitten alledrie bij Dixiefrog Records. Ik geniet ervan om met hun samen te werken. Geweldige muzikanten, ze begrijpen de Amerikaanse muziek maar hebben ook hun eigen identiteit in de blues gevonden.

De song ‘Mississippi Doctor’ leunt sterk aan bij de voodoo van New Orleans. Heb je daar ook invloeden opgepikt?

NB: Nee, helemaal niet. De song gaat over een vriend van mij. Diens relatie eindigde en zijn vriendin vertelde hem dat ze een voodoo op hem had laten uitvoeren. Daardoor zou hij geen sex meer kunnen hebben met andere vrouwen. Dit bedoel ik met de zin “my chain isn’t swinging” trouwens. Hij geloofde dat en zocht een oplossing bij voodoo doctors in San Antonio maar het hielp niet. Ook enkele bezoeken bij Mexicaanse “curanderos” bleven zonder resultaat. Tenslotte is hij naar Tupelo, Mississippi gereisd, hij had gehoord dat daar de machtigste aller voodoo doctors te vinden is. En als hij terug naar huis kwam was alles in orde, misschien heeft hij daar gewoon een vrouw ontmoet (lacht).

Hoe ontstond een song als ‘Left Her Back In Dallas’, een individueel drama dat iets van een hedendaagse reële tragedie heeft?

NB: De song gaat over iemand waar ik een relatie mee had. Na verloop van tijd begon ze te veel drugs te gebruiken, in haar extase was ze er dikwijls van overtuigd dat ze de zus van Marilyn Monroe was. We zijn uit elkaar gegaan in Dallas waar ik zonder haar vertrokken ben. Ze beeldde zich de geweldigste dingen in als ze pillen en alcohol door elkaar nam...

Wat betekent de blues voor jou persoonlijk. Hoe zou je dit muziekgenre vanuit je eigen inzichten omschrijven?

NB: Voor mij is het een gigantisch spectrum van verschillende nuances van de kleur blauw. Het is niet alleen een Chicago, Texas of Mississippi Delta gegeven, er komt zoveel bij kijken dat het een emotie en en attitude is voor mij, meer dan een muzikaal genre.
Sommige dingen van Tom Waits bijvoorbeeld kun je muzikaal en technisch niet als blues kwalificeren maar het is heel “bluesy”. Er zijn zoveel artiesten die een gevoel van blues creëren zonder de bluesstructuur toe te passen.

Je bent niet mals voor de charlatans in deze wereld en ook jouw visie op de liefde is dat deze gekleurd wordt door winstbejag, zie ‘Love and Money’. Heb je deze song in een sombere bui geschreven of was het eerder een occasionele vaststelling?

NB: Het is eerder een occasionele vaststelling, zeker niet een definitieve analyse. Ik geloof in mensen en in relaties. Ik ben vier keer getrouwd, ik geloof ook in het huwelijk (lacht). Maar als het niet meer werkt moet je het kunnen loslaten. Ik denk dat elke relatie in één ogenblik kan ineenstorten. Een verkeerde beslissing kan een jarenlange relatie kapot maken. Je kunt op een morgen opstaan en compleet anders tegen de wereld aan kijken, je kunt als andere mens niet in dezelfde relatie blijven, dat werkt niet. Ik ben niet tegen de liefde of zo, integendeel, maar we zijn op elk moment tot alles in staat, goed of slecht, positief of negatief, dat is onze menselijke dynamiek.

Hoe kom jij aan die diepe bluesstem à la Tom Waits met eenzelfde donkerte?

NB: Van jarenlang zonder monitors te touren. Iedereen zegt dat het de whisky en de sigaretten zijn maar dat is niet zo (lacht).

Frankrijk of Texas: was de keuze moeilijk?

Nee, ik hou van alle plaatsen waar ik mij kort of lang gevestigd heb. De States zijn voor het moment geen goede plaats om mijn soort muziek te spelen. Het is veel beter in Europa, dat is altijd zo geweest, maar in deze tijden zeker. Ik ben veel gelukkiger als muzikant in Europa.

Waarom denk je dat dat zo is?

NB: Ik zou het niet weten, het is een vreemd gegeven. Weet je, in de States is men constant op zoek naar het volgende. Als Jimi Hendrix terug op aarde zou komen zou men zeggen: dat hebben we al gezien, we willen iets nieuws.

Zie je ook verschil qua publiek?

NB: Oh ja zeker, een groot verschil. De meerderheid van het publiek in Europa is respectvol en heeft een grote kennis van muziek in het algemeen en van de artiest die ze gaan zien. Soms spelen we ergens en mensen weten dat er andere muzikanten in de band spelen of stellen vragen over songs etc. Dat gebeurt in de States bijna nooit. De tendens is daar gedurende een optreden ook andere dingen te doen, zoals naar een basketball match kijken of biljart te spelen. Ik vind het niet erg, als ik niet zelf in een band zou spelen zou ik hoogstwaarschijnlijk het zelfde doen.

Als stergitarist hecht je veel belang aan je gitaren. Kan je voor de gitaarfreaks even uitleggen op welke gitaren je nu speelt?

NB: Ik speel nu op Lâg gitaren. Ze zijn in het zuiden van Frankrijk gemaakt en ik heb een “endorsement” bij hun, ik ben er heel tevreden mee. Ik heb jarenlang op traditionele Amerikaanse gitaren gespeeld zoals vintage Fender en Gibson maar als je probeert je eigen geluid te ontwikkelen moet je op de duur weg van wat alle anderen spelen, dat is wat ik nu doe met de Lâg gitaren.

Bij het touren en reizen, hecht je dan veel belang aan een vaste band of improviseer je graag met gelegenheidsmuzikanten?

NB: Ik hou ervan om zo veel mogelijk met de zelfde muzikanten te werken. Het is altijd een kwestie van timing. Met Vince Duane (drums) tour ik sinds zes jaar. Als hij niet beschikbaar is werk ik met iemand anders. Iedereen moet kunnen bezig blijven en zo is het uitkijken, plannen en de tijdschema’s aanpassen.
Drummer Vince vraagt het woord: “Ik zou graag  preciseren dat we graag elke avond met de zelfde band improviseren. Het is leuk als er tijd is om elkaar beter te leren kennen en elke avond te improviseren en zo iets nieuws te creëren.”
NB: Ja natuurlijk, dat is het wat iedere avond interessant maakt. Elke avond spelen we 20 à 30 songs maar we spelen ze altijd een beetje anders, nooit exact op dezelfde manier. Zo kun je spontaan en creatief blijven.

Billy de uitbater komt er bij en maakt ons erop attent dat het publiek aan het binnen komen is, tijd om dit leuke gesprek af te sluiten dus.

Thank you very much voor dit interview Neal.
NB: Thank you, my pleasure.

Dani
met dank aan Marcie voor haar medewerking aan dit interview.